Όταν ο πλανήτης μπήκε σε lockdown λόγω του COVID-19, οι makers ξαφνικά περιορίστηκαν στα εργαστήριά τους. Αντί να το περιμένουν, πολλοί από αυτούς αποφάσισαν να χρησιμοποιήσουν τα εργαλεία και τις δεξιότητές τους, αναπτύσσοντας μεθόδους χαμηλού κόστους και ταχείας παραγωγής για PPE και DIY ventilators σε μια προσπάθεια να αντιμετωπιστεί η παγκόσμια έλλειψη.
Μπορεί να ακούγεται παράξενο να πιστεύουμε ότι οι χομπίστες και "οι πολεμιστές του Σαββατοκύριακου" θα μπορούσαν να σχεδιάσουν και να κατασκευάσουν συσκευές που συμβάλλουν στην κάμψη της καμπύλης της πανδημίας, αλλά υπάρχει μια πλούσια ιστορία παρόμοιων έργων. Ο «σιδερένιος πνεύμονας», ο πρώτος σύγχρονος αναπνευστήρας αρνητικής πίεσης, ξεκίνησε ως παράπλευρο έργο του μηχανικού του Χάρβαρντ, Philip Drinker. Τροφοδοτήθηκε από έναν ηλεκτροκινητήρα και αντλίες αέρα από ηλεκτρικές σκούπες. Μέχρι το 1928, ο Philip Drinker και ο Louis Shaw είχαν τελειώσει τα σχέδια και άρχισε η παραγωγή του "Drinker αναπνευστήρα", σώζοντας ζωές κατά τη διάρκεια της επιδημίας πολυομελίτιδας.
Στη δεκαετία του 1930, ο Τζον Έμερσον, ένας αυτοδίδακτος εφευρέτης που είχε παρατήσει το σχολείο, βελτίωσε το σχεδιασμό του σιδερένιου πνεύμονα του Drinker, διαθέτοντας ένα μοντέλο που ήταν πιο ήσυχο, ελαφρύτερο, πιο αποτελεσματικό και στη μισή τιμή της αναπνευστικής συσκευής Drinker. Ο Drinker και το Χάρβαρντ μήνυσαν τελικά τον Emerson, ισχυριζόμενοι την παραβίαση διπλώματος ευρεσιτεχνίας. Αφού αυτοί οι ισχυρισμοί καταρρίφθηκαν, ο Emerson έγινε ο βασικός κατασκευαστής αυτών των σωστικών συσκευών, μια εξέλιξη που επικρότησαν οι πάροχοι υγειονομικής περίθαλψης της εποχής.
Δεν αρκεί να έχουμε απλά εργαλεία και τεχνογνωσία. χρειαζόμαστε επίσης διορατικότητα και πλαίσιο. Το μηχανοστάσιο της εταιρίας του Emerson βρισκόταν στην πλατεία του Χάρβαρντ, όπου δημιούργησε ερευνητικές συσκευές για τις τοπικές ιατρικές σχολές της Βοστώνης. Χωρίς αμφιβολία, αυτή η πρόσβαση σε ερευνητές και χρήστες των συσκευών του βοήθησε στις καινοτομίες του. Προκειμένου να αναπτυχθεί ή να βελτιωθεί η υπάρχουσα τεχνολογία, η σύγχρονη κοινότητα Maker χρειάζεται πρόσβαση στο ίδιο είδος πληροφοριών.
Η ανοιχτή πρόσβαση στην έρευνα είναι ζωτικής σημασίας για τη διαδικασία ανάπτυξης νέων πραγμάτων. Η ελεύθερη διάθεση των μεθόδων και των αποτελεσμάτων της έρευνας σε όλους διατηρεί την ικανότητα διερεύνησης και βελτίωσης των υφιστάμενων μεθόδων και συσκευών. Το πρώτο βήμα για τη διόρθωση ή τη βελτίωση ενός συστήματος είναι η κατανόηση του τρόπου λειτουργίας του και ποιοι είναι οι μηχανισμοί που παίζονται. Εμπόδια όπως paywalls ή συνδρομές μειώνουν την πιθανότητα κοινοποίησης της έρευνας και οδηγεί σε σοβαρό μειονέκτημα στη διαδικασία καινοτομίας.
Στο βιβλίο του « Democratizing Innovation », ο καθηγητής του MIT Eric von Hippel υποστηρίζει ότι εάν «οι καινοτομίες δεν διαχέονται, πολλοί χρήστες με πολύ παρόμοιες ανάγκες θα πρέπει να επενδύσουν για να (επανα) αναπτύξουν πολύ παρόμοιες καινοτομίες, οι οποίες θα ήταν κακή χρήση πόρων από την άποψη της κοινωνικής πρόνοιας." Εάν ο σκοπός της ακαδημαϊκής έρευνας είναι να ωθήσει τα όρια της ανθρώπινης γνώσης, δεν υπάρχει δικαιολογία για τον περιορισμό της πρόσβασης σε αυτές τις γνώσεις.
Από τις πρώτες μέρες της στο Διαδίκτυο, η κοινότητα των Makers έχει αγκαλιάσει τον πολιτισμό της ανταλλαγής πληροφοριών. Μέσω της τεκμηρίωσης των έργων, βίντεο στο YouTube, δωρεάν αρχεία STL για 3D εκτυπωτές, οι Makers μοιράζονται τις μεθόδους και τις καινοτομίες τους ελεύθερα και ανοιχτά, εμπλουτίζοντας την κοινότητα με κάθε νέο έργο. Ως αποτέλεσμα, εκατομμύρια άνθρωποι μπόρεσαν να μάθουν νέες δεξιότητες, να αναπτύξουν νέα προϊόντα και να γίνουν συνεισφέροντες στο ανοιχτό σώμα γνώσεων που διατίθεται ελεύθερα στο διαδίκτυο.
Επίσης, υπάρχουν πολλοί makers που δημοσιεύουν τακτικά βίντεο σχετικά με μεθόδους που συλλέγονται από ερευνητικά έγγραφα, κοινοποιώντας τον τρόπο με τον οποίο αναπαράγουν τα αποτελέσματα, ακόμη και συμπληρώνοντας κενά στα έγγραφα με τα δικά τους πειράματα, μεθόδους, επιτυχίες και αποτυχίες.
Αυτοί οι χομπίστες δεν μοιράζονται απλώς πληροφορίες. Παρέχουν επίσης μια πολύ απαραίτητη υπηρεσία στην ακαδημαϊκή κοινότητα: αναπαραξιμότητα. Με αμέτρητα ακαδημαϊκά άρθρα που δημοσιεύονται κάθε χρόνο, υπάρχει μια αυξανόμενη «κρίση αναπαραξιμότητας», όπου πολλές από τις μελέτες που δημοσιεύθηκαν ήταν αδύνατο να αναπαραχθούν. Το 2016, μια δημοσκόπηση 1.500 επιστημόνων αποκάλυψε ότι το 70% απέτυχε να αναπαραγάγει τουλάχιστον ένα πείραμα ενός άλλου επιστήμονα και το 50% είχε ακόμη αποτύχει να αναπαραγάγει ένα από τα δικά του πειράματα. Το άνοιγμα της πρόσβασης στην έρευνα επιτρέπει στους κατασκευαστές να συμμετέχουν στη διαδικασία, αντιμετωπίζοντας την ανάγκη για αναπαραξιμότητα.
Αυτή η δημοκρατική προσέγγιση ανοιχτής πρόσβασης στην ανάπτυξη, την ανακάλυψη και τη διανομή της έρευνας, επιτρέπει τόσο στους ακαδημαϊκούς όσο και στους μη ακαδημαϊκούς να δοκιμάσουν, να αντιγράψουν, να βελτιώσουν και να υποβάλουν τα ευρήματά τους με έναν πολύ διαφανή τρόπο. Επιτρέπει σε όλους να συμμετάσχουν στη διεύρυνση των οριζόντων της επιστημονικής έρευνας, ανεξάρτητα από το εάν είναι εγγεγραμμένοι (ή απασχολούνται από) πανεπιστήμιο. Η ανοιχτή πρόσβαση επιτρέπει σε οποιονδήποτε μαθαίνει ή ανακαλύπτει κάτι νέο να μοιράζεται αυτές τις πληροφορίες, ακόμα κι αν δεν έχει ξοδέψει χιλιάδες δολάρια και χρόνια από τη ζωή του κερδίζοντας διαπιστευτήρια.
Είτε πρόκειται για καινοτομία ιατρικών συσκευών, μεθόδους επιστήμης υλικών ή για οποιοδήποτε άλλο ανθρώπινο επίπεδο γνώσεων, είναι καιρός η έρευνα να είναι ανοικτή πρόσβασης εξ ορισμού. Η υπόσχεση του Διαδικτύου είναι ελεύθερη και ανοιχτή πρόσβαση σε πληροφορίες για και από όλους, και οι πληροφορίες που συλλέγονται από την έρευνα δεν πρέπει να διαφέρουν. Το να κάνουμε τους ερευνητές (ή τους κατασκευαστές) να πληρώνουν τόσο για τη δημοσίευση όσο και για την πρόσβαση στην έρευνα είναι ένα απαρχαιωμένο σύστημα που δεν έχει θέση στο σύγχρονο Διαδίκτυο. Χρησιμεύει μόνο στους κερδοφόρους εκδότες και εμποδίζει ενεργά την καινοτομία και την κριτική αναπαραγωγή. Ήρθε η ώρα για την ακαδημαϊκή κοινότητα να ρίξει αυτό το εμπόδιο και να αγκαλιάσει το ήθος ανοιχτής πρόσβασης που έχουν δημιουργήσει οι Makers στο διαδίκτυο.
Πηγή άρθρου: https://www.eff.org/